“๐—ข๐—ต, ๐—ถ๐—ฒ๐˜๐˜€ ๐˜๐—ฒ๐—ด๐—ฒ๐—ป ๐˜๐—ฒ๐—น๐—ฒ๐—ณ๐—ผ๐—ผ๐—ป๐—ด๐—ฒ๐—ฏ๐—ฟ๐˜‚๐—ถ๐—ธ ๐—ฏ๐—ถ๐—ท ๐—ธ๐—ถ๐—ป๐—ฑ๐—ฒ๐—ฟ๐—ฒ๐—ป? ๐—ช๐—ฎ๐˜ ๐—ด๐—ผ๐—ฒ๐—ฑ!” ๐—ก๐—ฒ๐—ฒ, ๐—ผ๐—ป๐˜€ ๐—ฝ๐—ฟ๐—ผ๐—ฑ๐˜‚๐—ฐ๐˜ ๐—ถ๐˜€ ๐—ป๐—ถ๐—ฒ๐˜ ๐˜ƒ๐—ผ๐—ผ๐—ฟ ๐—ธ๐—ถ๐—ป๐—ฑ๐—ฒ๐—ฟ๐—ฒ๐—ป. ๐—›๐—ฒ๐˜ ๐—ถ๐˜€ ๐˜ƒ๐—ผ๐—ผ๐—ฟ ๐—ท๐—ผ๐˜‚.

Omdat volwassenen net zo vastzitten aan hun telefoon als hun kinderen, maar dat liever niet toegeven. Omdat wij, volwassenen, degene zijn die ongemerkt verslaafd zijn geraakt. Niet aan รฉรฉn spel, maar aan alles tegelijk. Nieuws, mail, notificaties, werkapps, socials. We wijzen naar kinderen en tieners, maar als je goed kijkt, zien zij ons net zo vaak (zo niet vaker) naar een scherm staren.

Vraag het maar aan een kind:”๐‘€๐‘–๐‘—๐‘› ๐‘œ๐‘ข๐‘‘๐‘’๐‘Ÿ๐‘  ๐‘ง๐‘’๐‘”๐‘”๐‘’๐‘› ๐‘‘๐‘Ž๐‘ก ๐‘–๐‘˜ ๐‘ก๐‘’ ๐‘ฃ๐‘’๐‘’๐‘™ ๐‘œ๐‘ ๐‘šโ€™๐‘› ๐‘ก๐‘’๐‘™๐‘’๐‘“๐‘œ๐‘œ๐‘› ๐‘ง๐‘–๐‘ก, ๐‘š๐‘Ž๐‘Ž๐‘Ÿ ๐‘ง๐‘’๐‘™๐‘“ ๐‘ ๐‘๐‘Ÿ๐‘œ๐‘™๐‘™๐‘’๐‘› ๐‘ง๐‘’ ๐‘‘๐‘’ โ„Ž๐‘’๐‘™๐‘’ ๐‘Ž๐‘ฃ๐‘œ๐‘›๐‘‘. ๐‘๐‘’ ๐‘›๐‘œ๐‘’๐‘š๐‘’๐‘› โ„Ž๐‘’๐‘ก โ€˜๐‘ค๐‘’๐‘Ÿ๐‘˜โ€™ ๐‘œ๐‘“ โ€˜๐‘’๐‘ฃ๐‘’๐‘› ๐‘–๐‘’๐‘ก๐‘  ๐‘œ๐‘๐‘ง๐‘œ๐‘’๐‘˜๐‘’๐‘›โ€™. ๐‘๐‘’ ๐‘๐‘’๐‘”๐‘Ÿ๐‘–๐‘—๐‘๐‘’๐‘› ๐‘›๐‘–๐‘’๐‘ก ๐‘ค๐‘Ž๐‘Ž๐‘Ÿ๐‘œ๐‘š ๐‘–๐‘˜ ๐‘œ๐‘ ๐‘‡๐‘–๐‘˜๐‘‡๐‘œ๐‘˜ ๐‘ค๐‘–๐‘™, ๐‘š๐‘Ž๐‘Ž๐‘Ÿ ๐‘โ„Ž๐‘’๐‘๐‘˜๐‘’๐‘› ๐‘ง๐‘’๐‘™๐‘“ ๐‘’๐‘™๐‘˜๐‘’ ๐‘ก๐‘–๐‘’๐‘› ๐‘š๐‘–๐‘›๐‘ข๐‘ก๐‘’๐‘› ๐ต๐‘ข๐‘–๐‘’๐‘›๐‘Ÿ๐‘Ž๐‘‘๐‘Ž๐‘Ÿ ๐‘œ๐‘“ ๐‘’๐‘’๐‘› ๐‘›๐‘–๐‘’๐‘ข๐‘ค๐‘ -๐‘Ž๐‘๐‘.”

๐—ช๐—ฎ๐˜ ๐˜„๐—ฒ ๐—ฑ๐—ฎ๐—ฎ๐—ฟ๐—บ๐—ฒ๐—ฒ ๐—ผ๐—ป๐—ฏ๐—ฒ๐—ฑ๐—ผ๐—ฒ๐—น๐—ฑ ๐˜‡๐—ฒ๐—ด๐—ด๐—ฒ๐—ป ๐—ถ๐˜€: ๐—ต๐—ฒ๐˜ ๐—บ๐—ฎ๐—ด, ๐—ฎ๐—น๐˜€ ๐—ท๐—ฒ ๐˜ƒ๐—ผ๐—น๐˜„๐—ฎ๐˜€๐˜€๐—ฒ๐—ป ๐—ฏ๐—ฒ๐—ป๐˜. En daarmee geven we precies het verkeerde voorbeeld. Niet omdat we dat willen, maar omdat we het zelf ook niet meer weten. Want eerlijk is eerlijk: hoe normaliseer je iets wat zรณ diep in je systeem zit? We denken dat we het goede voorbeeld geven door grenzen te stellen. Maar gedrag leer je niet door regels. Gedrag leer je door afkijken. En wat ze zien is vaak: afwezigheid. Niet omdat we dat zo willen, maar omdat we vastzitten in patronen die we zelf niet doorhebben. En precies daar begint het. Zoals in therapie: je kunt pas iets veranderen als je weet waar je in vastloopt. Welke reflexen automatisch zijn geworden. Wat je triggert. Waarom je doet wat je doet. Zonder dat inzicht blijf je rondjes draaien. Met dat inzicht ontstaat ruimte voor iets nieuws.

Niet voor meer schermpolitie in huis,maar voor volwassenen die zelf weer leren kiezen. Die hun eigen gedrag onder de loep nemen,omdat ze voelen dat het anders moet. En ja, daar profiteert uiteindelijk de jongere generatie van. Niet doordat we hen iets opleggen, maar omdat ze te maken krijgen met volwassenen die soms gewoon hun telefoon laten liggen en kiezen voor tijd in het hier en nu. Die niet altijd iets willen โ€˜afmakenโ€™ of โ€˜checkenโ€™. Maar die plotseling even opkijken. Een vraag stellen. Echt luisteren. Zonder scherm ertussen.

#schermgebruik #telefoonverslaving #hetgoedevoorbeeldgeven #smartsapiens #gedragsverandering #digitaldetox

Share the Post:

Related Posts

Subscription Newsletter